Her insanın özünde düzensizlikten düzene geçme güdüsü vardır. Kısaca kaostan kurtulmak ve kozmosa erişmek. Her ne kadar genel bir “bilgi edinme mekanizması” işlese de her insan bu işleyen mekanizmadan kendine bir pay alır ve onu kendine uygun düzenler. Fakat bu düzenleyişi, genel sisteme aykırı değil uyumlu olmalıdır. Yoksa toplumdan soyutlanır ve yalnız kalabilir.
Bilgi edinme yöntemleri çok çeşitlidir. Her insan kendine en uygun yöntemi muhakkak bulacaktır, akli durumu el verdiği müddetçe.
Bu bilgi edinme yöntemleri zaman zaman değişimler gösterir. Bilmek için Bilmek bir yöntemdir. Bu aşamadan başka bir evreye geçiş mümkün olduğunda artık Bilmek için Bilmek yönteminde güneşi sönen insan, Öğrenmek için Bilmek evresinde güneşi parlayacaktır. Daha sonraki aşamalarda yine benzer tarzda ilerleyebilir. Uygulamak için Bilmek ve Kavrayışa ulaşmak için Bilmek ve bunun gibi. Her bir evrede kalınan süreye “zaman” deriz. Ve her evrenin zamanı farklı işler. Her bir evre bir boyuttur ve her bir boyutun frekansı/titreşimi zaman kavramı ile doğru orantılı olarak farklılıklar gösterir.
Bu durumu farklı bir tarzda şöyle de anlatabiliriz:
Herkesin bir dayanağı vardır. O dayanağından başka bir dayanağa geçişini zaman olarak tanımlarız. O geçirilen zaman aralığında insan, dayanağına tutunma ihtiyacı hisseder. Kimsenin dayanağını kırmamak gerek. O dayanağından el çekmeye zorlamamak ve ısrar etmemek gerek. Bu sabırlı bekleyiş ona tanınmalıdır.
İnsan ne yaparak huzur buluyorsa bu onun dayanağıdır. Ve kişi, o dayanağı dik tutar ve ona sıkıca tutunur. Taaa ki başka bir oluşuma yelken açana kadar.
O dayanakla işi bitene ve o dayanağa ihtiyacı kalmayana dek geçen süre bir “zaman”dır. Her insan aynı şartlarda ve aynı sürede aynı dayanağına tutunsa bile her insanın hissettiği zaman algısı farklıdır.
Bir dayanakta özgürleşen için artık güneş sönmüş, başka bir dayanağa tutunduğunda güneşi parlamıştır.
Tüm dayanaklardan özgürleştiğinde ise, artık dünyadaki güneşi sönecek ve başka bir dünyada güneş onun için parlayacaktır. Tüm bu oluşumlar kayboluş ve yok oluşun değil, dönüşmenin habercisidir.
Fizik Sistemde ve İlahi Sistemde hiçbir şey yoktan var olmaz, varken de yok olmaz. Ancak şekil ve frekans değişikliğine uğrar. Halk arasında “boyut değiştirme” olarak bilinse de, boyut kelimesini çok uç noktalarda ele almamak daha iyi olacaktır. Anlayış ve kavrayış değişiminin fiziğe olan güçlü etkisi ve madde titreşiminin kabadan inceye, inceden kabaya doğru seyrelmesi bir “boyut değiştirme”dir.
Kısaca, gül bahçesinde dolaşan ve gülün kokusunu alan bir insan bir süreliğine de olsa o bahçenin bir gülü olur.
תגובות